Lecithine …… voor 5 triljard Lichtpuntjes

Enkele jaren geleden vernam ik ergens op het internet dat een volwassen mens maar liefst vijf triljard lichaamscellen zou hebben. En ook nog eens vijf triljard micro-organismen die te samen het microbioom vormen. Ik wist niet wat ik las en ik kan me bij dit kolossale totaalaantal van 10.000.000.000.000.000.000.000 geen enkele voorstelling meer maken.

Deze tien triljard levende wezentjes hebben allemaal een celkern en cytoplasma met organellen erin. De dierlijke/menselijke cellen hebben daarbij een celmembraan en de plantaardige organismen zoals de bacteriën hebben een celwand en een vacuole. Deze plantaardige celwanden bestaan niet alleen uit pectine en cellulose, maar soms bevatten die ook lignine (houtstof).

Celmembranen van dierlijke/menselijke cellen zijn dubbelwandig en tussen die twee wanden bevinden zich hoofdzakelijk fosfolipiden, gezonde vetachtige stoffen met een kop en een staart. Die koppen (fosfor) en staarten liggen om en om en doen denken aan lucifers die om en om liggen. De koppen liggen tegen de binnen- en de buitenwand van het celmembraan aan en de staarten bevinden zich daarbinnen naar te midden toe.

De koppen zijn hydrofiel en maken de celwand geschikt om waterrijke voedingsstoffen op te nemen en uit te scheiden. De staarten zijn juist lipofiel en daardoor geschikt om vetzuren en vetachtige stoffen op te nemen en te verwijderen. Dat is essentieel, want onze cellen hebben zowel waterrijke voeding als vetrijke voeding nodig. Fosfolipiden zijn de enige stoffen die fysiologisch in staat zijn om beide typen voedingsstoffen tegelijk op te nemen en ook weer af te voeren.

De belangrijkste bron van fosfolipiden is nou net Lecithine! Daarom is het een nog veel belangrijker Superfood dan dat geweldige voedingsmiddel voor o.a. hersenen, zenuwen, darm en lever, zoals ons altijd geleerd is.
Lecithine voedt dus vijf triljard celmembranen en helpt dus supergoed om ze tot CELMEMBREINEN te maken.

Zo zij er LICHT in het buitenste deel van al onze cellen.
Wat zitten mens en dier toch ook in dit opzicht weer geniaal in elkaar.

 

 

 

 

 

 

 

Sojalecithine op veel manieren te gebruiken.

Printversie Blog 35 Lecithine 

Viscum album : voor altijd

De jongen en het meisje. Smoorverliefd kussen zij elkaar onder de Maretak. Juist nu de als parels ogende witte besjes er vlak voor de Kerst aanzitten. Ze willen niets horen over ‘’tot de dood ons scheidt’’. Het is gewoon voor eeuwig. Niets zal ooit hun voor altijd durende Liefde verminderen. Hun Liefdesvlam zal altijd blijven branden. Ze zijn voor elkaar gemaakt en beloven elkaar eeuwige trouw. Sie sind wie Sand und Meer.

Dezelfde soort trouw zien we ook tussen de Maretak (Viscum album) en zijn gastheer, meestal een loof – of naaldboom met een zachte bast. Vogels zoals lijsters eten de in de herfst aan de takken hangende witte bessen. Het vruchtvlees hiervan is sappig en ook plakkerig en blijft aan de snavels van die vogels plakken. Ze gebruiken de splitsing tussen de tak en de zijtak van de gastheer als een soort servet om die plakkerige substantie aan af te vegen. Daarin bevindt zich eveneens het ene zaadje dat in de vrucht zit. Dit groeit ter plekke op de gastheer uit tot een nieuw klein Maretakje. Daar neemt het gerust enkele jaren de tijd voor. En na vele jaren zie je de ongeveer vijftig centimeter grote maretakbol in de boom zitten, vooral ’s winters als de bladeren eraf zijn gevallen en er ook minder naalden zijn.

Deze relatie is vaak ook levenslang, de eeuwigheid is meer iets voor de mens.
De relatie kan daarom gerust langzaam en intens opgebouwd worden. Er is immers tijd genoeg om tot een zeer innige verstrengeling te komen. Deze relatie is complementair: de gastvriendelijke boom zorgt voor de sappen in het floëem en de Maretak geeft daarvoor zeer geneeskrachtige medicijnen terug.
In de literatuur wordt deze geneeskracht mondjesmaat bevestigd en voor definitieve bewijzen zou nog veel onderzoek gedaan moeten worden. Niets mis met meer onderzoek, maar kijk eens gewoon onderzoekend in de natuur. Ik heb veel plaatsen gezien waar de bomen zonder Viscum album duidelijk zichtbare kankers laten zien. Terwijl dezelfde bomen in de buurt die wél Maretak dragen ze NIET hebben. Viscum album geneest meer dan kankers alleen. Ook het centrale zenuwstelsel en hart en bloeddruk varen er WÉL bij. Zelfs epilepsie wordt er positief door beïnvloed. De liefdevolle symbiose tussen de boom en deze Saprofyt brengt bij al deze moeilijke ziektes weer Zon in ons Leven: een toegewijde en liefdevolle zegening! Kusje erop?

 

 

 

 

 

 

 

Printversie Blog.34 Viscum album

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Appel valt niet ver van de Boom

De Appel is voor mij een altijd weer verrassende vrucht. Zo kwam ik in 2002 voor het eerst in Turkije in Kusadasi, toen nog idyllisch en zonder al die torenflats van hotels vol massatoerisme. Zoals een goed en nieuwsgierig Natuurgeneeskundige betaamt, bezocht ik daar een Hamam, zeg maar een Turks badhuis. Eerst even vóór douchen, daarna lekker stomen, vervolgens een uitgebreide lichaamsscrub, afdouchen en tenslotte …… in een hagelwitte badjas een half uurtje ‘’nadampen’’ in een serene ruimte met, jawel, met heerlijk fris smakende kopjes Turkse appelthee: een weldadige smaak- & relax-ervaring!

Topfit ging ik terug naar ons hotel en ik vond het bijna jammer om weer aan het Dinerbuffet te gaan en wie mij kent weet dat dit heel wat wil zeggen. Zo zuiver en schoon had ik mij nog nooit gevoeld. Reden om het nog vele malen te herhalen, nu vooral als ik in de infraroodsauna ben geweest.

Naast de vele andere vormen van Appelgenot, van mijn ouders meegekregen, werd dit echt een blijvertje. Vaak denk ik dan aan de vele mooie verhalen over de Appel en ook die kan ik eindeloos herhalen in mijn hoofd en ook blijf ik ze lezen: de Zondeval, het Oordeel van Paris, Wilhelm Tell, Sneeuwwitje e.a.

In al die verhalen staat de keuze tussen GOED en KWAAD centraal. En dat is ook de diepere betekenis van de Appel. De Appel werkt zuiverend, reinigend, maakt sereen, zoals we ook kunnen ervaren als we de Crab Apple van Edward Bach tot ons nemen. De Appel leert ons meer dan alleen om te kiezen voor het goede ten opzichte van het kwade. We worden ons telkens weer met een schok bewust dat het kwade onontkoombaar is, dat we fouten maken en ook verkeerde keuzes, maar dat we desondanks altijd weer opnieuw kunnen beginnen met eenvoudige goede dingen te doen voor anderen. Dat het Kwaad in ons zit, maar dat we het vermogen hebben om het te Transformeren!

Met een schok ja, iedere keer weer. Zoals Sneeuwwitje weer tot leven kwam toen de glazen kist, waarin zij schijndood lag, met een schok op de grond terecht kwam en zij verbaasd haar ogen opsloeg …… nadat een stukje vergiftigde Appel, symbool voor het Kwaad, uit haar keel was losgeschoten door de klap.
En zij leefde nog lang en gelukkig ……

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Witte Waterlelie, Bron van Zuiverheid & Zorgzaamheid

Stilletjes drijvend, het liefst in een schier rimpelloze vijver. ’s Nachts als helderwitte knop in het zilveren maanlicht. Overdag met wijd open witte bloemen in de zon om het zonlicht zoveel mogelijk te omarmen. De andere Liefdesplant, heel anders dan de hartstochtelijk gepassioneerde Roos, drinkend van en in de aardse Liefde, vooral gericht op de partner, die bedolven wordt onder 24 Rode Rozen op de verjaardag, trouwdag of een ander groot feest.

Ook heel anders dan de koketterende Liefde van de Orchidee, berekenend en koel afstandelijk de lust opwekkend tegen een hoge prijs: ‘’Je mag alles met me, je mag mij drinken, maar dan zul je eerst alles voor mij moeten doen. Ik laat jou peentjes zweten vóór het grote feest. Ik wil met goud, juwelen en dure lingerie en avondkleding behangen worden en dan vervul ik al jouw wensen. Jij kunt niet zonder mij en dat zul je weten!’’

Onvoorwaardelijke, zuivere Liefde, vervuld van de allerbeste Zorg. ‘’Ik wil voor jou zorgen, omdat JIJ mijn geliefde bent.’’ En verder: ‘’Ik wil zorgdragen voor iedereen die het nodig heeft!’’ Naastenliefde. Charitas. Florence Nightingale, de dame met de lamp. ‘’Ik gebruik ‘t stille licht van de maan en ‘t uitbundige licht van de zon om je op te knappen en te genezen. In het water rondom mij weerspiegelt zich de hemel.’’

Zonder de Witte Waterlelie kan kanker NIET genezen worden. Ze kan het weliswaar NIET alleen, maar ze is één van de noodzakelijke schakels in de genezende Bloemenketting om de Celdeling te herstellen. Ze is een Parel voor je Celmembreinen (zo genoemd door Bruce Lipton). De stille genezingskracht van haar bloemenpracht wordt gedragen door diepe wortelstokken naar de peilloze dieptes van vijver en ven. Ze is een belofte van de terugkeer naar het paradijselijke. Een voorloper ervan, een voorafbeelding. Mede dankzij haar kan het LEVEN weer mooi worden, zelfs mooier dan het was voordat je die vreselijke ziekte kreeg, van je afschudde en overwon. Niet meer verwacht, maar o zo mooi!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Meidoorn, Boezemvriend(in) of Hartenbre(e)k(st)er

Wie zich ooit eens flink geprikt heeft aan de stekels van een Meidoorntak, zal niet verbaasd zijn dat deze struik of boom familie is van de Roos. En ook de Meidoorn is vooral verbonden met het Hart(chakra). De Roos staat daarbij meer voor de Universele Liefde, de Meidoorn meer voor Vrolijkheid. De Roos is in eerste instantie vooral heel vrouwelijk, de Meidoorn is meer de mannelijke evenknie. Dat zie je ook aan de gestalte (habitus).

De Meidoorn is van de ene kant echt je Boezemvriend, je Maatje die jouw Hart verwarmt en jou blij en vrolijk maakt. Van de andere kant: de Meidoorn is ook goed voor de Kuisheid en kan daarbij zelfs een beetje preuts zijn. Laten we maar zeggen dat hij een hartverwarmende, platonische verstandhouding bewerkstelligt. Maar kom niet té dichtbij, want dan wordt hij, net als de Roos, heel stekelig. ‘’Ben jij nog wel goed lekker?’’, is het dan. Totdat 2 geliefden hebben besloten om helemaal samen te gaan en een gezin te stichten. Dan bevordert hij heel mannelijk en doelgericht de vruchtbaarheid.
En de Meidoorn beschermt, als een echte ‘’Vader’’, eveneens de tedere nakomelingen, vooral tijdens hun allereerste, prille begin.

Niet alleen bij het tot stand komen van intimiteit, maar ook op fysieke Hartniveau zorgt hij als een deskundige beschermer voor balans, of de Hartslag en/of de Bloeddruk nu te hoog zijn of te laag. De Meidoorn maakt dat weer op orde en maakt en houdt eveneens al je vaten schoon en met name ook de Kransslagaders. Met gemak en tot op hoge leeftijd. Dat maakt hem ook zeer geschikt als ideale heilplant voor het Ouderdomshart.
Regelmatig Crataegus (Meidoorn) inzetten houdt je Hart zo lang mogelijk gezond, fris en zelfs jeugdig. Met een rustig en toch heel vrolijk Gemoed!

Ben je eens ongerust en is je Hart wat van slag of slaat de angst je soms om je op dat moment overbezorgde Hart, drink dan een kopje kostelijke Meidoornthee en zoet deze met Lindehoning. Daarna zul je je in de regel afvragen: ‘’Waar maak ik me toch zo druk om?’’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De eerste kennismaking die ik met de roos had, was in de tuin van mijn kindertijd: we hadden lichtroze rozen en al jong voorzag ik ze van zuurstof en rozenmest. Eveneens ontdeed ik ze van onkruid. Ik deed het vooral op verzoek van mijn ouders. En ook om onze tuin zo mooi mogelijk te maken.

Veel interessanter nog waren mijn ervaringen met de wilde rozenstruiken van de gemeente in de perken rond de zandbak voor de hele buurt. Daarin kon ik urenlang spelen en observeren. Het viel mij dan op dat er zoveel lieveheers-beestjes op die rozebottelstruiken zaten. Zij aten de luizen die daar ook hun thuis hadden gemaakt om de plakkerige suiker van die rozentakken af te snoepen. Deze struiken werden niet besproeid met gif en dus plukte ik elke (na)zomer een flinke hoeveelheid van die rozenbottels en mijn moeder maakte er heerlijke, zoete jam van.

Al gauw leerde ik dat die rozenbottels veel Vitamine C en andere werkzame bestanddelen hadden die heel goed waren bij verkoudheid, griep en koorts. Dan moest ik de bottels een maandje drogen op de warmste plek in mijn slaapkamer en ze dan afgedekt een dagje laten trekken in schoon water. Dan het rozerode vocht door de grote zeef doen, alvorens het op te drinken. Ik vond het lekker en het voelde zo goed.

In het erop volgende voorjaar was dat natuurlijk allang op en dus kon ik het dan niet gebruiken. Ik kreeg dan Davitamon 10 met o.a. extra Vitamine C, ook al omdat ik als behoorlijk druk kind jaarlijks last had van voorjaarsmoeheid. Die tabletten hielpen ook wel, maar ik vond het toch jammer dat ik geen ‘’rozenwater’’ kon drinken. Sinds mijn Kruidenopleidingen heb ik inmiddels steevast gedroogde rozenbottels in huis.
Ook volgde ik in die tijd mijn eerste Bach Bloemen cursus. Inclusief de ‘’Wild Rose’’ voor nieuwe Liefde voor jezelf, de ander en het hele leven en Levenslust om weer een beetje te worden als een jonge hond. In de Gemmotherapie leerde ik dat die Liefde & Levenslust het beste al in de kindertijd gestimuleerd kon worden en dat Rosa canina een groot kindermiddel is voor groei & ontwikkeling, m.n. ook van het bewegingsapparaat.

Voor mij is dat heel vanzelfsprekend. Hebben wij immers niet van kinds af aan een heel groot verlangen om in Liefde in de meest uitgebreide zin van het woord op te groeien? En om het leven in al zijn facetten te proeven, ervaren en genieten vol Levenslust? Jong geleerd is oud gedaan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Berken versterken je Waterwerken
Haal je eens een moment de heidevelden bij jou in de buurt voor je geest. Zie je de uitgestrekte rood-paarse zeeën van de bloeiende heidestruiken in augustus en september voor je? En de door de imkers erbij geplaatste bijenkorven met de talloze zoemende verzamelaars van de heidenectar? Of droom jij over de periode ervoor, wanneer de schapen het Pijpenstrootje tussen de heideplanten uit grazen om ruim baan te maken voor die vorstelijke bloei? Of ben jij zelfs in staat om de periode aan het begin van het jaar voor je te zien?

Dan zullen vooral de witte stammen van de ruwe berken op jouw netvlies komen te staan, boven de verder nog vrij dor aandoende heide uit torenend. Overdag wit oplichtend in de winterzon, in de schemer vooral als vervaagde dragers van de grillig gekromde takken met hun reumatisch aandoende signatuur. Noodzakelijke bomen om het vocht in dit nogal droge biotoop vast te houden en zo de heideflora in droge tijden van water te voorzien. En om het overtollige water van regenoverschotten te helpen draineren en het, samen met het natuurlijke afval van het heidebiotoop, af te voeren de bodem in.

Deze werkingen zien we ook bij de mens, die dankbaar gebruik maakt van de thee, het sap of de tinctuur van deze ruwe berk. De vochtbalans reguleren en overtollig water en afval afvoeren via nieren, urinewegen, blaas en plasbuis. Om het lichaam te reinigen en met name ook ons bewegingsapparaat te beschermen tegen onder meer reumatische aandoeningen. Alles wordt prettig vochtig gehouden, zelfs onze haren worden niet te vettig en niet te droog. Zeker als we ook nog wat berken-haarwater of berkenshampoo van buitenaf aanbrengen. Ook in het eiken-berkenbos en aan de randen van vennetjes staan ruwe berken om voor een optimale vochthuishouding te zorgen.

Als het echter zo nat wordt, dat de grond echt permanent drassig is, zoals op de veengronden en zeker na het turfsteken aldaar, dan schiet de ruwe berk te kort. Gelukkig groeit daar de zachte berk met een meer beige stram en waarbij de bruine wratjes aan de bladstelen zijn vervangen door zachte, viltgroene haren. Deze heeft grotere bladeren en verdampt daardoor meer vocht en dat is een groot voordeel bij die permanente natte voeten. Juist rond deze bomen zien we gemakkelijk nevelslierten en mistflarden ontstaan. De bewoners van de Peel zien er spoken in in het maanlicht en noemen ze ‘’Witte Wieven’’ en zij denken dat je daarvoor maar beter kunt maken dat je wegkomt.
Symbolisch zit daar een kern van waarheid in, want de zachte berk doet hetzelfde als de ruwe berk, maar dan veel meer energetisch. Goed gebruikt bevrijden ze ons lichaamsvocht niet zozeer van (urine)zuren en ander afval uit onze stofwisseling, maar veeleer van negatieve energieën, belastende elektro-smog en ontregelende stralingsenergie, zoals ook 5G.

Kortom: dit berken-duo houdt ons lichaamsvocht én onszelf en ons functioneren fris, jong en vernieuwend en zorgt dat we tot op hoge leeftijd de beste en meest jeugdige versie van onszelf kunnen zijn en laten zien. Ze worden daarom met recht ‘’Rejuvenators’’ genoemd!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Heet van de Naald

De oude Germanen wisten het al: geen hout brandt aan het einde van het jaar mooier dan Vurenhout. Al ver vóór de Geboorte van Christus staken zij vuren van dit Grenenhout aan om rond 21 à 22 december de terugkeer van het Licht luister bij te zetten en te vieren. Deze Zonnewende was bij hen een heel groot Zonnefeest en uit die traditie stamt het bekende lied ‘’O Dennenboom, wat zijn je takken wonderschoon!’’

Met de Geboorte van Jezus werd deze traditie naar binnen gehaald en ontstaat de ons bekende Kerstboom. Daarbij wordt de wat ruwe Den vervangen door de
meer verfijnde Spar, maar het genoemde lied blijft voortbestaan. Het heidense tafereel wordt zonder verandering van titelsong overgenomen en we bezingen de als Kerstboom gebruikte Zilverspar, Witte Spar of Blauwspar nog steeds met ‘’O Dennenboom’’ …… Een kniesoor die er zich druk om maakt!

Beide Bomen hebben iets majestueus, iets van Waardigheid, vooral in de winter in het verder door de bladval zo kale, naakte en kwetsbare bos. Met hun groene naalden, op de Larix na, en hun conische vorm (vandaar de naam Coniferen). Zij bepalen dan het meest de kleur en de harsachtige geur van het bos. Omdat zij veel minder vocht verdampen dan loofbomen, drogen zij veel minder uit en kunnen zij i.h.a. een groot deel van hun naalden behouden.

Hun vuur geeft een aangename warmte en geeft een prettig lichtschijnsel in de winterse donkerte. Wegwijzers in het dreigende duister. Eveneens Lichtbakens voor nieuwe ideeën, plannen en voornemens voor het Nieuwe Jaar. Contemplatie en Bezinning. Hoe ga ik verder en hoe zet ik mijn Leven voort? Wat wil ik graag veranderen? Wat wil ik gaan verwezenlijken? Waar droom ik van? Wat heb ik laten liggen en heb ik mezelf nog niet gegund? Wat maakt mij echt blij? Wat geeft mij nieuw élan en nieuwe, bruisende vitaliteit en energie? Wie ben ik echt en wat ben ik echt waard? Waarvoor ben ik geboren? Hoe kan ik mijn Licht op Moeder Aarde van binnen uit laten schijnen?
Dat alles begint met het besef dat ik net als iedere ander uniek en de moeite waard ben! Dat ook ik een Kind van God ben en dat ik datgene steeds meer mag gaan brengen wat in mijn Ziel altijd al aanwezig was, is en blijft!
Ook ik ben een onvervangbare ster aan het firmament en kan scheppen wat in mij zit! Ik ben die ontelbare mogelijkheden één voor één Waard …

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Elfenbankjes: zetels van betovering?

Oh wat een pracht in het herfstbos. Niet alleen gekleurde bladeren, eikels, kastanjes en beukennootjes, maar ook vliegenzwammen en andere paddenstoelen. Een feest en een lust voor het oog, zeker in een heerlijk herfstzonnetje.  Met alle bijbehorende  herfstgeuren vond ik het als kind al heel speciaal.

Toen wist ik nog niet dat ook het Elfenbankje tot de paddenstoelen behoorde. Met alle bijbehorende verhalen erover, waren ze voor mij eerder sprookjesachtige en betoverend mooie stoeltjes voor de Elfen, om zo af en toe even uit te rusten van hun vele werkzaamheden. Ik wist niet beter.

Toen ik vernam dat ze niet giftig waren heb ik er eens heimelijk van gesnoept. Als zevenjarige besloot ik dat het bij die ene keer zou blijven. Ik vond ze gewoon niet lekker en dat betekende voor mij ongetwijfeld dat ze blijkbaar niet gegeten moesten worden. Dan zouden er te weinig van die bankjes voor de Elfen overblijven om op uit te rusten, dacht ik. Logisch toch?

Later leerde ik dat ze een opruimfunctie hebben op het resthout van dode bomen. Dat ze Reducenten zijn, niet-groene planten die de houtresten in de Natuur omzetten in minerale mest voor de wél groene planten. Als onmisbare schakel in de magische kringloopcirkel in de Natuur van Producenten (groene planten), Consumenten(dieren en mensen) en Reducenten (niet-groene planten: opruimers).

Al vóór mijn opleiding in de Natuurgeneeskunst vond ik ze terug in oudere en nieuwere boeken over de Kruidengeneeskunst. Elfenbankjes bleken toppers te zijn ter ondersteuning van Weerstand, Gezonde Celdeling en Energie-huishouding.

Ze blijken in de praktijk hulp te kunnen bieden bij Gordelroos, Sinusitis, Hepatitis, Fibromyalgie, Vermoeidheidssyndroom, Tumoren, Metastasering, Radio- en Chemotherapie, HIV en Postviraal syndroom, zo las ik in die Kruidenboeken.

Ik zie in de naadloze samenwerking tussen de bankjes precies het tegenovergestelde van wat bij kanker gebeurt: het verbreken van de band en gaan woekeren.

Ook kunnen ze zorg dragen voor een goede ”boost” aan Energie, met name ook als de vermoeidheid en de uitputting bij genoemde ziekten groot is.

Veelbelovend dus, zelfs bij al deze moeilijk te genezen kwesties. Dus toch iets meer dan magisch in hun mars. Ik kan er weliswaar niet op gaan zitten, maar wel erbij en dat doe ik dan ook trouw ieder jaar. Als ik dan in een soort meditatieve trance raak, meen ik soms toch echt heel even een glimp te zien van …… maar nee, dat kan niet, dat moet toch echt verbeelding zijn ……

Dit middel werkt het beste in een Homeopathisch verdund Kruidenmengsel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Oost-Indische Kers en het Zoet der Overwinning

Parijs,  zondag 21 juli 1968. Slotdag van de Tour de France van dat jaar. Het was de eerste Tour op de Nederlandse TV. Nog net in het zwart-wit-tijdperk. Jan Janssen staat tweede in het algemeen klassement, achter de Belg Herman van Springel. De Tour eindigt in deze jaargang met een tijdrit. Mijn vader en ik zitten aan de buis gekluisterd. Onze buren ook en zij zijn zo aardig geweest om een bak oranje bloemen af te leveren met een instructie hoe je uit het achterste deel van het bloembuisje de allerlekkerste honing kunt opzuigen. Janssen vertrekt en korte tijd later van Springel als favoriet in de magische gele trui. Het gaat lang gelijk op en met trillende handen zoog ik nerveus de honing uit die prachtige bloemen. In het laatste deel van die rit kraakt van Springel en krijgt Jan vleugels. Hij wint ruim en heeft na de tijdrit liefst 38 seconden voorsprong in het Algemeen Klassement en wint zo als eerste Nederlander de Tour. Ik nuttig de laatste oranje honingbloem en Jan huilt, zoals ik nog nooit eerder een sportman heb zien huilen. Ik was 10 jaar, had een held erbij en zou die prachtige oranje bloemen nooit meer vergeten.

Nieuwsgierig zocht ik uit welke bloemen dat waren en zo stuitte ik op de naam Oost-Indische Kers. Ik vond al rap uit dat die bloemen uit Peru en Bolivia kwamen en dus eigenlijk West-Indische Kers hadden moeten heten, maar een kniesoor die daar een probleem van maakt, vond ik. Ook vond ik uit dat deze over de grond kruipende plant, die in niets op een kersenboom lijkt, toch een ”Kers” wordt genoemd, omdat de bladeren bijna net zo smaken als de bladeren van de Waterkers. Heel wat pittiger ook dan die mierenzoete honing. Deze bladeren hebben de vorm van een schild uit de Riddertijd. Ze vormen, evenals de rest van de bloem een krachtig antibioticum tegen infecties in mond, kno en lucht- en urinewegen.

Alle bovengrondse delen van de plant vormen een kleurrijke, smakelijke toevoeging aan en garnering van salades. De smaak doet behalve aan waterkers ook aan een andere bekende, pittige smaak denken, nl. mierikswortel. Gebruik het allemaal wel met mate, want een teveel kan tot overprikkeling leiden. Hier merk je opnieuw dat de Natuurgeneeskunst eerder een kunst is van juist lichtjes prikkelen en heel matig doseren. Voor de duidelijkheid: de wortels worden niet gebruikt. Over lichtjes gesproken. Eén van de dochters van de grote Botanicus Linnaeus zag en beschreef als eerste het ietwat bliksemende oplichten van de bloempjes tijdens de avondschemering. Dit verschijnsel is naar haar vernoemd: het Elisabeth Linnaeus fenomeen.

Al met al is deze plant dus heel wat pittiger gebleken dan mijn eerste ervaring met die zoete honingsporen. Het zou mij niet verbazen als Jan Janssen zou zeggen dat voor het zoet van een Tourzege ook wel echt heel wat pit drie weken lang nodig is. En waarschijnlijk zal mijn naamgenoot Herman van Springel het beamen.